BEN BUGÜN VARIM YARIN YOKUM!!

Bir babanın evladına nasihat vermek için cümle başlangıcıdır bu kelam..

 Ben bugün varım yarın yokum..
 
Bir çoğunuzun babası yaşında olan ve 26 yıldır Orman Muhafaza Memuru olarak görev yapan (BİR BÜYÜĞÜNÜZ) meslektaşınız olarak okuyun yazdıklarımı.. 

Bizler hasbelkader, bir şekilde dernek yöneticisi olarak tanındık. Ne öyle bir niyetimiz vardı ne de öyle bir hedefimiz. Kader bir şekilde bizi buraya oturttu. 

Çok fazla genel müdür görmedim amma çok fazla sayıda daire başkanı, bölge müdürü, işletme müdürü gördüm. 
Her biri tarihin tozlu raflarında “ESKİ” namzetiyle yerini aldı. Ben ise 26 yıldır Orman Muhafaza Memuru olarak görevimi ifa etmeye çalıştım. 

Kimseden bir yardım görmedim. Ne dernekten ne de sendikalardan. Hatta beni ilk satan idealist olarak bağlı olduğum sendikam oldu. 
Elimden geldiğince dik durmaya ve mücadele etmeye çalıştım. Her ne kadar haksız sürgünlerle yaşamayı alışkanlık haline getirsem de bir şekilde emekli olacak kadar bu mesleği götürebildim.

Şimdi “BİZ ESKİDEN” diye  cümleye başlayacağım ama mesleğe yeni başlayan kardeşlerim alınacak diye korkuyorum. 
Gerçi korkunun ecele faydası yok.. 
O yüzden cümleye öyle başlayacağım. 

BIZ ESKİDEN ADAM GİBİ ŞEFLERLE ÇALIŞIRDIK.  ADAM gibi Müdürlerimiz, ADAM gibi Bölge Müdürlerimiz  vardı. Başımıza ne gelecek diye korkmazdık,.. İşimizi yapar, gerekirse dağda yatar, ama korkmadan (bizim tabirle) TİKİNE TİKİNE işimizi layıkıyla yerine getirirdik... 
Arkamızda işletme şefimiz, o yoksa müdürümüz, o da yoksa bölge müdürümüz kale gibi dimdik dururdu..
Gelen müfettiş ve muhakkikler bile “Arkadaşlar elinize sağlık ama, şurada şurada eksiklerimiz var, bir an önce bunları giderin” der ve bizlerle tokalaşarak ayrılırdı..

Şimdi öyle mi??

Maalesef artık öyle bir ortam, öyle bir hiyerarşi kalmadı. Gelen “AMİR” lerin çoğu ya sendika, ya da siyasetin esiri olarak gelip, işlerine gelmeyen kim olursa olsun, tetikçi misali bir an önce karşısındakinin kafasına sıkıp bir yerlere yaranmak sevdası ile yanıp tutuşup, yaranmak için yaltaklanmakta ve ileriye dönük verilecek kemiğin hayali ile hareket etmekteler..

Yalakalığın sonu ayakçılıktır. Bunu hepsi biliyor ama “bir umut” hâlâ yalakalık ve tetikçilik yapmakta ısrar ediyorlar. 

Bu teşkilatta öğrendiğim bir şey var ise, o da “kimisi ANISIYLA kimisi de ANASIYLA anılır” olmuştur. Anısına saygı duyduklarımız da var, “ANASIYLA” andıklarımız da…

Siz siz olun, anısıyla anılanlardan olmaya çalışın. Ya da hiç hatırlanmayan, sıradan çalışanlar olun!! 

Aksi takdirde ölseniz bile mezarınızda huzur bulamazsınız..

Maalesef gelinen noktada size ne sendikalardan ne de kurumdan bir hayır gelmeyeceği, arkanızda durmayacakları, yanınızda yer almayacakları aşikar durumdadır. 

BEN BUGÜN VARIM YARIN YOKUM!!

Ancak ORMAN MUHAFAZA MEMURLARI DERNEĞİNE sahip çıkar ve ehil yönetimleri seçerseniz “YARIN” da yanınızda olacak insanlarla hareket ederseniz belki bir umut ışığına sahip olursunuz. 

Benim size naçizane tavsiyem sizler için mücadele eden insanlara, meslektaşlarınıza sahip çıkarak maddi ve manevi olarak destek olmanızdır.

BEN BUGÜN VARIM YARIN YOKUM..
Ama çoğunuz bu meslekte uzun yıllar hizmet etmek için çaba sarf edeceksiniz..

Selam ve dua ile..